De feestdagen staan weer op ons te wachten, voor een heleboel mensen veel stress en familieverplichtingen haha. Maar ook een tijd van gezelligheid, kaarsjes aan, met een plaidje op de bank etc. Ik vind de winter altijd erg gezellig, t/m 1 januari, daarna mag het van mij altijd weer gauw zomer worden. Is dit herkenbaar voor jullie?
Maar daar wil ik het nu niet over hebben, nee ik wil het hebben over het ideale cadeautje voor de kids.

Iedere kamer heeft wel een ‘eyecatcher’ iets wat eruit springt of waar direct je oog op valt. Dat hebben wij ook in onze slaapkamer. In eerste instantie was dat altijd de plank boven ons bed. Dit valt natuurlijk nog steeds op als je de kamer in stapt. Maar nu hebben we iets nieuws in de kamer een ontzettend grote en mooie wereldkaart op canvas. 

Voor alles is er een eerste keer en vaak is dit even een momentje van wennen. Of even een momentje van slik en weer doorgaan. Dit heb ik uiteraard ook. Deze eerste keer vind ik dus ook een dingetje, de eerste keer wennen op het kinderdagverblijf. Terwijl Senn met drie maanden al naar het kinderdagverblijf gaat, is Foss al bijna vier maanden en lijk ik het alleen maar lastiger te vinden. Maar waarom dat dan?

Lieve Senn,

Dit is mijn eerste brief aan jou. Een brief die ik openbaar plaats want ik wil mijn liefde voor jou niet onder stoelen of banken schuiven. Nee, mijn liefde voor jou schreeuw ik het liefst van de daken. Ruim drie en een half jaar geleden gaf jij mij de mooiste titel die ik ooit zou mogen dragen; moeder. Ik ben jou moeder en jij mijn zoon.

In mijn vorige blog was ik erg open over hoe dubbel mijn gevoelens zijn over het gemis van Skye en de geboorte van Foss. Deze combinatie brengt veel emoties met zich mee, wat naar mijn idee niet vreemd is. Uiteraard doet dit veel met een mens, zo ook met mij. Vandaar dat veel van jullie mij ook vroegen of ik dit allemaal zonder hulp verwerk. In deze blog wil ik daar wat dieper op ingaan.

Deze titel, tja het is iets wat ik mezelf vaak hoor zeggen en waar ik ontzettend veel over nadenk. Als Skye* bij ons was gebleven dan was onze lieve Foss er (waarschijnlijk) nooit geweest. Hoe bizar is dit, ik kan er verdrietig en blij van worden op hetzelfde moment. Lezen jullie mee wat ik precies bedoel?