Van een roze wolk naar een zwart gat.

Het is weer tijd voor een blog. Een persoonlijk blog deze keer, ik denk zelf mijn meest persoonlijke blog. Ik neem jullie deze week namelijk mee naar een jaar geleden. Het jaar dat ik zwanger was van een prachtig gewenst meisje. Mijn roze wolk, maar ook de roze wolk die verandert in een zwart gat. De meeste van jullie weten dat ik een sterrenmeisje heb, maar graag laat ik jullie lezen waar wij doorheen zijn gegaan.

op 16 september 2016 trouwde ik met de liefde van mijn leven Stefan, de dag was prachtig en perfect. De trouwerij vond plaats op het strand, een plek waar wij graag komen! Een week na de bruiloft kwamen wij erachter dat we zwanger waren, wat een geluk! Dit keer waren we bewust gestopt met de pil en waren we dus in de eerste maand direct zwanger. We waren zo blij met dit nieuws, een nieuw kindje in ons gezin!

De zwangerschap verliep niet helemaal soepel, zo was ik de eerste weken ontzettend misselijk! Zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest vanwege uitdroging. Na een tijdje ging dit gelukkig beter en mocht ik stoppen met de medicatie tegen de misselijkheid.

Met vijftien weken zwangerschap gingen we naar een pretecho centrum voor een geslachtsecho. Wat was dat leuk, hier zouden we erachter komen of Senn een broertje of een zusje zou krijgen. Het was al snel duidelijk en de echoscopiste vertelde ons dat we zwanger waren van een meisje! Wauw een meisje! Dit zou alles compleet maken, een koningskoppel de droom voor iedereen! Zo begon ik gauw met het inkopen van roze kleertjes, jurkjes haarbandjes etc. Heerlijk vond ik het al die mooie kleertjes.

It’s a girl!

Op donderdag 29 December 2016 hadden we een afspraak staan voor de 20 weken echo, Steef en ik zaten elkaar in de auto een beetje gek te maken met: ‘Zal het nog steeds een meisje zijn?’ Deze gedachte vind ik nu zo stom en krom, want wat maakt het uit een jongen of meisje. Gezondheid is het gene wat het belangrijkste is! We stapten ontspannen het echocentrum binnen, totaal onbevangen. De eerste beelden waren prima, de groei was goed alles zag er eigenlijk goed uit. Ook vertelde de echoscopiste dat het duidelijk een meisje was. Maar even later kwam ze bij het hartje, dit kon ze niet helemaal goed in beeld brengen. Ik werd gevraagd om even heen en weer te schudden, wat helaas niet werkte. Ga anders even naar het toilet zei de dame, eenmaal terug op de bank zag ze het hartje nog steeds niet goed. Uiteindelijk hebben er drie mensen naar ons meisje gekeken, maar niemand kon het hartje goed zien. De dames overlegden met elkaar en zeiden tegen ons maak je niet teveel zorgen er is waarschijnlijk niks aan de hand. Maar dat deden we natuurlijk wel, ze stuurden ons namelijk door naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Hier konden we de volgende dag terecht, wat kan een dag lang duren dan! Eenmaal in het ziekenhuis kregen we al gauw te horen dat het hartje niet in orde was. Ons meisje had een dubbele hart afwijking, wat dit precies zou betekenen kon de arts ons nog niet vertellen. Maar er werd wel verteld dat er een grote kans was dat het operabel zou zijn, gelukkig maar! Dit zou betekenen dat ons meisje een erg moeilijke start zou krijgen maar er is hoop. Helaas werd de hoop met elk bezoek minder, de hartafwijking werd complexer en zo werden er nog meer afwijkingen geconstateerd. Zo vroeg de arts wat wij zouden willen, de zwangerschap voortzetten of afbreken.

Ik werd toen een beetje boos om die vraag, doorzetten natuurlijk was mijn antwoord. Maar de arts vertelde ons steeds meer over het leven dat ons meisje zou krijgen. Zij zou namelijk elke dag pijn hebben, waarschijnlijk nooit bij ons thuis kunnen wonen en ontzettend veel operaties moeten ondergaan. Die dagelijkse pijn gun je niemand, zeker je eigen kindje niet! Daarom hebben wij besloten de zwangerschap af te breken, een keuze gemaakt uit liefde, liefde voor onze dochter. De zwangerschap zou beëindigd worden op 12 Januari 2017, ik zou dan 23.6 weken zwanger zijn. Het is de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken, zeker omdat je alles zo bewust heb meegemaakt, onze dochter was meer dan welkom.

De nacht van 11 op 12 januari heb ik geen oog dicht gedaan, ik heb constant mijn handen op mijn buik gehad. Onze laatste uren samen met elkaar wilde ik meemaken, voelen en in mijn hart sluiten. Ik heb haar voelen schoppen, dit moment is zo dierbaar voor mij het moment dat wij samen één waren.

Op 12 januari werden we om half negen verwacht in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde. De afdeling waar ik met Senn zo gelukkig was, waar heel veel moeders gelukkig zijn. Maar waar dus ook een speciale kamer is voor moeder zoals ik, voor moeders die hun kindje gaan verliezen. Eenmaal in die kamer vroeg een zuster of we koffie of thee wilden en of we het een beetje trekken. Op dat moment ben ik zó gespannen dat ik direct in huilen uitbarst. Tuurlijk gaat het niet denk ik, hoe kan je zoiets vragen. De zuster laat ons even alleen. Na een half uurtje komt ze terug met de vraag of wij nu alvast een mandje en omslagdoek willen uitkiezen of dat we dat willen wanneer onze dochter geboren is. Wat een keuze legt ze ons voor, waar doe je goed aan. Op zo’n moment moet je alleen maar doen wat jij denkt dat goed is. Wij hebben ervoor gekozen om het mandje en omslagdoek direct uit te kiezen, ik dacht namelijk dat ik na de geboorte niet gestoord wilde worden voor zulke dingen. Maar alsnog blijft het gek een mandje en omslagdoekje uit te kiezen waar jou kindje straks opgebaard in ligt. Zeker als je na gaat dat je kindje op dat moment nog veilig in je buik is. Wat is en blijft dat oneerlijk!

Nadat wij het mandje uitgekozen hadden kwam de arts om de eerste tabletjes vaginaal toe te dienen. Je moet dit zien als normaal inleiden alleen dan krijg je een veel hogere dosering van medicatie. De bevalling mag namelijk een stuk sneller verlopen. Al snel krijg ik een weeën storm en mag ik direct een ruggenprik. Ze willen je in deze situaties zoveel mogelijk ontlasten met betrekking tot lichamelijke pijn. Dus kreeg ik gauw een ruggenprik. Na drie keer prikken was het eindelijk gelukt, de pijn trok toen gelukkig gauw weg. Alleen kreeg ik als complicatie op de ruggenprik 41 graden koorts, dit bleven de artsen dan ook goed in de gaten houden.

Skye Zwitser

Rond 19.00 uur voelde ik een soort druk aan de onderkant, de bevalling zette door. Ik werd hier erg emotioneel van, ik wist namelijk dat dit mijn laatste moment met haar samen was. Het laatste moment dat wij samen één waren. om 20.55 uur is onze dochter Skye Zwitser geboren, met een gewicht van 480 gram en 28 cm. Wat ben je mooi, dat was het eerste wat ik dacht. Je gezichtje is net je broer, hetzelfde neusje en mondje! Maar al gauw kwam ook het verdriet, zo’n mooi meisje die je nooit zal zien opgroeien. Wetend dat dit een ontmoeting en afscheid ineens is. Steef en ik hebben veel met haar geknuffeld, haar vastgehouden en kusjes gegeven. Het was een mooi en intiem moment met ons drietjes. Er is die avond direct een fotograaf gekomen om mooie foto’s van haar en ons te maken, ik ben zo ontzettend blij met deze foto’s. Ook hebben de verpleegsters uit het ziekenhuis hand- en voetafdrukjes gemaakt. Dit is iets wat ik zó ontzettend koester, al deze tastbare herinneringen van ons meisje. Die avond laat zijn mijn ouders, zus en beste vriendin nog langs geweest om hun kleindochter en nichtje te zien maar ook om direct afscheid te nemen van haar. Ook zij hebben haar veel liefde gegeven, want meisje toch jij was zó gewenst.

Die avond hebben wij haar nog tot het begin van de nacht op onze kamer gehad, toen kwam de zuster en nam haar mee. Wat vond ik dat moeilijk, want dit gaat zo tegen je moedergevoel in. In plaats van haar lekker warm toe te dekken, legden we haar op koelelementen en brachten zij je naar de koelcel omdat dit beter was. Wij probeerde nog wat te slapen, ik was zo ontzettend moe maar slapen lukte me niet heel goed. De volgende ochtend vroeg mocht Skye weer gauw bij ons. Ik was bang dat ze erg achteruit was gegaan maar dit was gelukkig helemaal niet waar. We hebben nog veel geknuffeld, totdat de uitvaartverzorging kwam, toen moest ze mee. Daar was hét moment van afscheid nemen. Voor de allerlaatste keer dekte ik haar zachtjes toe, voor de allerlaatste keer gaf ik haar een kus. Toen brak ik, want ik wist dat ik dit nooit meer kon doen. Mijn meisje werd weggehaald. Ik heb nog nooit zo hard gehuild als toen, ik voelde me zo leeg zo ontzettend leeg.

Een tijdje na de bevalling hebben we te horen gekregen dat het pure pech is geweest, er zijn gelukkig geen erfelijke factoren gevonden. Dit is voor ons een hele opluchting geweest en betekend ook dat wij bij deze zwangerschap geen verhoogde kans hadden op herhaling. Maar dit veranderd uiteraard niets voor het verdriet en gemis van ons meisje. Onze Skye zal altijd deel uitmaken van ons gezin, zo vieren we haar ‘verjaardag’ met een taartje en zijn we echt even met het gezin samen. Afgelopen jaar zijn we naar het strand gegaan hebben we gevliegerd met zijn drietjes en zijn we dus een taartje gaan eten. Ik vind het fijn dit op deze manier te doen zodat Senn weet van het bestaan van zijn zusje en wij op die dag even extra stilstaan bij haar.

In mei zijn we naar Curaçao geweest, dit was tijdens de uitgerekende datum. Deze vakantie was dus extra speciaal. We hebben een ballon opgelaten voor ons meisje, haar een kusje in de wind gegeven. Tijdens deze vakantie hebben we veel over haar gepraat zo hebben we een vakantie gevierd met een lach en een traan. Het oplaten van de ballon was voor mij een moment rust. Ik heb het daar echt afgesloten, niet dat ik haar vergeet nee integendeel maar de periode van negen maanden heb ik afgesloten. Ik kon weer doorgaan en hoefde niet meer te tellen, te tellen hoeveel weken ik zwanger was of hoelang ik nog zou moeten tot de uitgerekende datum. Nee die datum was voorbij en zo kwam er dus ook eind aan die negen maanden. We konden weer verder gaan, nieuwe plannen maken en ons richten op de toekomst.

Lieve Skye deze is voor jou!
Ik heb een heel bijzonder zusje,
ik kan vliegen door de lucht.
En dansen op de witte wolken,
Ze strooit sterren op haar vlucht.
Als ik van haar wil dromen,
komt ze altijd naar mij toe.
Dan spelen we lekker samen
Daarvan word ik nooit moe!
En soms als ik haar mis,
dan fladdert ze voorbij.
Als een vlinder of een veertje,
dat lieve wolkenzusje van mij!
Ik zie haar in de zonnestralen,
en weet dat ze altijd zal waken.
Als ik bang ben of alleen,
zal ze mijn hartje raken.
Voor altijd mijn kleine zusje.
Ik hou van jou liefs Senn

Richten op de toekomst dat doen we zeker, want ik ben nu alweer zo’n 27 weken zwanger van een klein mannetje. Graag neem ik jullie in mijn volgende blog mee naar deze zwangerschap en alle gevoelens die daarbij horen. Ik hoop dat jullie dit blog weer met plezier en liefde hebben gelezen en ik hoop dat jullie mijn blogs blijven volgen.

Liefs, Eline