Na de bevalling kwam ik in de ziektewet, ik schaamde mij hiervoor.

Na mijn zwangerschapsverlof van Joes belandde ik in de ziektewet, ik ging dus niet na die 10 weken verlof weer aan het werk. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik dit eigenlijik een enorm moeilijke keuze vond, ik ben namelijk totaal niet het type dat rustig op de bank zit of het type dat toegeeft dat het niet helemaal lekker gaat. Maar het is niet niks wat er de afgelopen maanden gebeurd is. 

Zoals de meeste van jullie weten was mijn zwangerschap van Joes niet onbevangen, tot aan de 24 weken zwangerschap heb ik angst gehad. Angst dat er iets mis zou zijn en wilde ik eigenlijk heel gauw de 20 weken echo achter de rug hebben en de 24 weken grens voorbij. Maar toen kwam corona om de hoek kijken. Dus werden de regels strenger en moest ik alleen naar al de controles, voor mij betekent een echo niet leuk baby kijken maar meer adem inhouden totdat de arts zegt dat alles er goed uitziet. Zo ook met de 20 weken echo, dit was de meest gevreesde echo. Maar door corona moest ik hier alleen naartoe. Toen ik uiteindelijk te horen kreeg dat alles er goed uitzag durfde ik iets meer te genieten maar bleef ik in mijn achterhoofd houden dat genieten pas echt ging gebeuren als ik dit mannetje veilig en wel in mijn armen kon houden. 

De weken gingen voorbij en uiteindelijk kwam de dag van de bevalling. Helaas verliep deze alles behalve soepel. Toen Joes zich in een levensbedreigende situatie bevond stroomde er steeds meer artsen binnen. De noodknop werd ingedrukt en de kwamer stond bomvol. KAK paniek dus en voor mij ook want ik dacht dat mijn kindje het niet zou halen. Joes is er letterlijk uitgetrokken terwijl ik op mijn handen en knieen zat. Toen Joes eruit kwam huilde hij niet, die stilte die hoor ik nog dagelijks. Joes werd direct weggehaald en het enige wat ik zag was een grijs hoopje. Joes werd beademd en dit kwam uiteindelijk gelukkig goed. Ik schreef trouwens een blog over de bevalling je leest m hier. Maar al met al hakte deze bevalling er meer in dan ik had verwacht. 

Na de bevalling werd ik al snel ziek, ik kreeg een flinke borstontsteking die echt extreem hardnekkig was. Nu 4 maanden na de bevalling heb ik hier nog steeds last van. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en aan de antibiotica gelegd, uiteindelijk heb ik 9 kuren gehad en is de ontsteking nog steeds niet weg. De arts van de mammapoli onderzoekt mijn borsten regelmatig maar al het ontstoken klierweefsel moet mijn lijf zelf gaan aanpakken. Door al deze antibiotica kuren en de ontsteking waar mijn lijf nog steeds tegen vecht ben ik vermoeid. Ik heb enorm ingeleverd qua energielevel en dit frustreert mij enorm ik kan niet alles doen wat ik normaal doe en terwijl ik dus normaal het liefst 1000 dingen op een dag doe word ik nu teruggefloten door mijn lijf. Ook dit hakt er niet alleen fysiek in maar ook mentaal want als ik ergens niet heel goed mee om kan gaan is het wel dat ik niet alles kan doen wat ik wil. 

Terwijl ik net ontslagen was van mijn opname werd Joes ziek die kreeg een buikvirus. Ook hij werd opgenomen voor ruim een week. Bij elkaar ben ik dus ruim twee weken niet thuis geweest in de zin van echt niet thuis slapen. Ik heb de kindjes zo ontzettend gemist omdat zij vanwege corona niet langs mochten komen. Senn en Foss zagen mij dus meer met beeldbellen dan in het echt. Naast deze twee en een halve week opname ben ik ook bij elkaar nog zo'n 12 keer op de spoedeisendehulp terecht gekomen met die borsten. Omdat er nu corona heerst en ik elke keer koorts had moest ik mij dus daar melden in plaats van bij de huisarts. Gek wel want we wisten allemaal waar deze koorts vandaan kwam alleen mocht dat dus niet. Uiteindelijk heb ik de jongens dus een maand amper gezien want die dagen op de SEH zijn vaak enorm lang. Ik ben blij dat we nu weer in een wat rustiger vaarwater zitten. 

Toen ik weer bijna moest gaan werken voelde ik aan alles dat ik hier niet aantoe was, ik kreeg namelijk al paniek als ik eraan dacht weer te moeten werken zowel fysiek als mentaal kon ik dit helemaal nog niet aan. Ik lag enorm in de kreukels met mijzelf. Tot op de dag van vandaag heb ik nog af en aan koorts en ben ik mentaal echt nog lng niet waar ik hoor te zijn. Maar ergens schaamde ik mij om te zeggen dat het niet ging. Met Eline gaat t toch altijd wel en ik was immers al zolang vrij geweest. Ik durfde eigenlijk helemaal niet aan te geven dat ik paniek ervaarde als ik aan werk dacht. Ik sprak nog regelmatig met mijn collega's een aantal van deze collega's zijn ook gewoon vriendinnetjes geworden en ik bespak met hun ook dat ik er tegenop zat. Ik werd voor gek verklaard als ik zou gaan werken. Een van die meiden zeiden ook tegen me de afgelopen maanden draaiden ze de afdeling ook zonder jou hoor en je bent in principe niet meer dan alleen maar een poppetje in de bezetting. Het klonk best hard maar eigenlijk ook best logisch want ja het was ook gewoon doorgegaan toen ik er niet was. Ik voel me dan alleen dus snel lullig maar zij vertelde mij ook dat als ik nu niet de tijd nam voor mezelf ze me over een paar weken weer moesten missen en ik beter juist nu kon aansterken. Daar had ze een punt maar ergens voelde ik die schaamte nog, waarom weet ik niet precies. Als ik namelijk dit verhaal teruglees is het niet gek dat ik dit allemaal een plek moest geven en nog steeds moet geven. Ik heb totaal geen kraamtijd gehad dus ook niet echt de tijd gehad om te wennen aan de nieuwe situatie. 

Ik belde met lood in mijn schoenen mijn manager op en legde hem het een en ander uit, gelukkig heb ik hem tijdens mijn verlof ook op de hoogte gehouden van al de ziekenhuis opnames en was hij wel redelijk op de hoogte. Hij was enorm meelevend en gaf me gelijk om nog thuis te blijven. Op dit moment kom ik alweer regelmatig op het werk en heb ik met de bedrijfsarts afgesproken om in januari weer verder te kijken naar hoe we dit uit kunnen breiden en wat haalbaar is. 

Ik heb weer zin om mij mezelf te voelen maar weet dat er werk aan de winkel is en ik zeker nog flink moet verbeteren zowel op fysiek gebied als mentaal. Ik wil dan ook weer mezelf de Eline voelen die ik was of misschien zelfs een betere versie van mijzelf. Voor nu hoop ik dat 2021 een beter jaar voor ons gaat worden. We gaan er in ieder geval hard mee aan de slag. 

Liefs Eline