Hallo allemaal,

Ik ben Esther een alleenstaande moeder van mijn prachtige dochter Mina. In deze blog deel ik mijn verhaal met jullie. Hoe ik mijn zwangerschap doorliep zonder partner en hoe ik het doe als alleenstaande moeder.

Iets meer dan 2 jaar geleden kwam ik zwanger terug uit Suriname. Ik was voor mijn werk naar Suriname geweest en had daar een relatie gekregen. Omdat mijn verblijf daar van tijdelijke duur was, wist ik niet hoe het verder zou gaan op het moment dat ik weer terug moest naar Nederland.
Na 8 maanden brak dat moment aan en moest ik afscheid nemen. Terug in Nederland kwam ik er achter dat ik in verwachting was. Voordat ik dit wist had ik een kleine hoop dat mijn Surinaamse vriend naar Nederland zou komen. Echter veranderde dit nieuws de situatie.

Ik vertelde hem dat ik in verwachting was en hoopte dat hij nu echt naar Nederland zou komen. Toch bleef wel realistisch en wist ik dat ik er op moest rekenen dat ik het ook wel eens in mijn eentje zou moeten doen. Maar dat gevoel schoof ik zoveel mogelijk weg.
De eerste maanden van mijn zwangerschap zat ik niet op de roze wolk die veel vrouwen vaak ervaren. Het besef dat ik in verwachting was wilde nog niet helemaal tot mij doordringen. Ook de afwezigheid van de vader van dat kleine wondertje dat in mij groeide zorgde voor gemengde gevoelens.

Zorgen over hoe het zou zijn als hij in Nederland zou zijn, maar ook de zorgen over hoe het zou zijn als ik het moederschap in mijn eentje zou moeten doen. Naast deze gedachtes die regelmatig door mijn hoofd schoten was ik ook druk bezig om er voor te zorgen dat ik een eigenplek zou hebben voor mij en mijn kleine meid. Daarnaast begon ik met werken op een nieuwe afdeling, waar ik mezelf weer moest bewijzen en dat ook nog eens 40 uur per week.

Bijna dagelijks belde ik naar Suriname, om mijn vriend te vertellen hoe het hier was en met updates als ik weer eens een bezoekje aan de verloskundige had gehad. Doordat we nu alleen nog telefonisch contact hadden merkte ik al snel dat de gesprekken soms moeizaam verliepen en dat de verschillen in cultuur en omgeving zorgde voor misverstanden en miscommunicatie.

Toch bleef ik hopen dat hij zou komen. Echter bleef zijn komst uit. Veel mensen om me heen bleven maar vragen wanneer hij naar Nederland zou komen. Ze vonden het gek dat hij niet bij de bevalling zou zijn en ik bleef maar uitleg geven over de financiële middelen die hij niet had en nog steeds niet heeft om te komen.

Ik merkte steeds vaker hoeveel energie het mij koste om te blijven hopen. Hopen dat hij zou komen. Ik vond het dus ook moeilijk om keer op keer geconfronteerd te worden met dezelfde vragen waar ik zelf ook steeds minder in geloofde en minder verwachting bij had.

Ongeveer 1,5 maand na de geboorte van mijn dochter heb ik de hoop opgegeven. De keuze gemaakt die eigenlijk al een hele tijd voor de hand lag. Ik ging het alleen doen. Op dat moment viel er een last van mijn schouders. Ik merkte dat dit er voor zorgde dat ik weer terug kwam in mijn eigen kracht en dat ik weer knopen kon en wilde doorhakken. Ik deed het al alleen, maar vanaf dat moment hoefde ik geen energie meer te verspillen aan het aanwakkeren van hoop en dat voelde zo goed.

Inmiddels is mijn dochter 1.5 en is haar biologische vader nog steeds niet in Nederland geweest. Hij heeft haar dus nog nooit vast kunnen houden. Ergens vind ik het soms wel moeilijk. Niet alleen voor mijn dochter of voor mezelf, maar ook voor hem. Ik heb haar elke dag bij me en zou me niet kunnen voorstellen dat ik de afgelopen 1,5 jaar van haar leven gemist zou kunnen hebben.

Ik heb nog steeds contact met hem, niet omdat ik nog hoop heb op een toekomst als gezin, maar voor onze dochter. Ik vind het belangrijk dat ik haar op het moment dat zij er straks naar vraagt kan vertellen over haar biologische vader en dat zij uiteindelijk als zij daar behoefte aan heeft ook zelf contact met hem kan opnemen of misschien zelf bezoeken op latere leeftijd. Het is een blijft haar vader en zij zal op een gegeven moment ook willen weten wat zij van hem heeft meegekregen.

Wil je weten hoe het mij nu af gaat in mijn eentje met mijn kleine meid? Lees dan verder op mijn eigen pagina www.bloommina.com of op instagram.

Liefs Esther

---

Lieve Esther, ik spreek jou wel vaker privé en kende je verhaal dus al. Ik vind je echt een kanjer en dapper dat je dit verhaal met ons wilt delen. Op je eigen blog schrijf je mooie blogs en wil je andere moeders ook helpen die in een vergelijkbare situatie zitten. Super knap powervrouw!

Liefs Eline