Ik neem jullie mee op reis naar mijn diepste verlangen. Dit avontuur begon 7 ½ jaar geleden samen met mijn man en de hond genaamd Levi.

Mijn naam is Natascha Bakker, 32 jaar, moeder van twee kids (Jennifer en Jayden) en getrouwd. In het dagelijkse leven ben ik gezinscoach van beroep en probeer ik gezinnen te ondersteunen in hun hulpvraag: www.coachingpraktijkpuur.nl

7 ½ jaar geleden kwamen wij in onze eerste ‘grote mensenhuis’ wonen, een echte eengezinswoning. In onze omgeving waren al veel vrienden die zo`n soort huis hadden , vaste relatie`s maar ook prille zwangerschappen.

Mijn man en ik ‘gooiden’ de pil overboord en wilde dolgraag samen een kindje. Uiteraard wist ik wel dat een zwangerschap wel even kon duren maar ik had de hoop dat dit eigenlijk volgende maand zou zijn. Ik wilde dolgraag moeder worden , dat was echt mijn hartenwens.
Die maand erop gebeurde niks en werd ik zoals iedere maand ongesteld dus geen baby.

Niks aan de hand dachten we en haalden onze schouders op. Volgende maand beter ,dat was onze instelling. Om ons heen kwamen veel vrienden met het nieuws naar buiten dat ze zwanger waren. Dolgelukkig en blij was ik voor hun maar soms kreeg ik wel een steekje van ‘ik wil ook zo graag’ . Jaloezie wil ik het niet noemen want ik gunde mijn vriendinnen dit echt.

Ik besprak mijn wens met mijn moeder. Ik wist namelijk dat mijn moeder enorm lang op mij had moeten wachten. Mijn moeder gaf aan dat zij extreem vroeg in de overgang is geraakt ( 33 jaar) en dat dit erfelijk kan zijn. Ik was op dat moment 26 jaar oud. Ik was wel rustig onder dit nieuws en dacht wellicht handig om het wel uit te zoeken of ik ook een verhoogde kans heb.

Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts. De huisarts was op dat moment zwanger en ik denk wel eens achteraf dat dit mijn geluk is geweest dat ik zo snel ben door gestuurd naar het ziekenhuis.
We waren op dat moment nog geen jaar bezig om zwanger te mogen worden.
De huisarts gaf aan dat het verstandig is om dit verder uit te zoeken , ‘het vervroegd in de overgang raken verhaal’. Ook vroeg ze aan mij of ik het mentaal nog wel redden aan gezien ik aan gaf dat in mijn vriendinnenkring alleen maar ‘we zijn in verwachting’ boodschappen waren. Ik keek haar een beetje verbaasd aan ‘hoezo zou ik het mentaal niet redden’ ? En daarmee was het gesprek afgelopen, ik ging naar de gynaecoloog.

We konden snel terecht in het ziekenhuis. En wat een fijne man hebben wij gekregen. Tuurlijk moest ik wat schaamte momenten over , vooral toen er nog een ‘leuke’ mannelijke coassistente in mijn kijkdoos wilde kijken. Verstand op nul en gaan. Mijn man werd ook onderzocht maar hij was goed gekeurd.

Ik werd door de malle molen gehaald, bloed onderzoek hier, uitstrijkje daar en echootje hier.
Uitslag; we kunnen niks zeggen of het mogelijk is dat je in de vervroegde overgang komt maar het lijkt er op dat dit niet het geval is maar daarnaast heb ik een te onregelmatige cyclus waardoor je natuurlijk niet zwanger raakt. Beleid; aan de hormoon medicatie; clomid.
De clomid heb ik een half jaar lang moeten slikken , met alle bijwerkingen van dien. Ik heb een dubbele dosis moeten nemen. Als je mijn man vraagt of wat hij erger vond; de stemmingswisselingen van de clomid of van de zwangerschap? Zegt hij altijd de clomid. Ik bemerkte aan mezelf dat ik hier enorm door veranderde. Ik ging mezelf enorm in de weg zitten want ik normaal nooit heb. Ik werd enorm emotioneel , kon heel snel boos worden om de kleinste dingen en had enorm last van gewichtstoename.

Er zijn 2 momenten in de 2 ½ jaar waarop ik overmand werd met verdriet. Het eerste moment was dat ik de clomid al een tijdje in nam en ik had het gevoel dat dit weinig effect had. Mijn bloed werd opnieuw geprikt en inderdaad de dosis moest omhoog. De maand erop was ik wederom ongesteld. Ik was zo verdrietig omdat het niet was gelukt. Ik was alleen aan de keukentafel en liet mijn tranen de vrije loop. Oh man ik was zo intens verdrietig.

Mijn tweede moment was toen ik aan het kraambed van mijn vriendin stond. Ik dacht niet aan mijn eigen gevoel maar puur aan haar en de baby. Dit lukte me goed om mijn emoties en gevoel te blokken. Bij het weggaan zei iemand tegen mij ‘jouw tijd komt nog wel’. Mijn emoties namen van mij de overhand en ik heb keihard staan huilen. Ik schaamde mij enorm omdat ik huilde terwijl het haar moment was, niet die van mij. Haar moment van blijdschap die ik niet wilde laten overschaduwen door mijn verdriet. Achteraf gezien was het een natuurlijke reactie.

Na 2 ½ jaar was het zo ver; we kregen een kindje met behulp van clomid. We waren zo intens blij en zo intens gelukkig dat onze diepste verlangen vervuld mocht gaan worden. Na een prachtige zwangerschap werd onze dochter geboren. En wat waren we blij en uiteraard onzeker en alles wat er bij hoort.

De gynaecoloog vertelde dat wanneer we opnieuw zwanger wilde worden dat we terug moest komen om te kijken naar de dosis van de clomid.
Het is ons bespaard gebleven want onze Jayden is een cadeautje. Zonder clomid ben ik opnieuw zwanger geraakt. De een zegt ‘je lijf wist wat ie moest doen’ en de ander zegt ‘jullie waren er niet zo mee bezig ‘ . Wat het ook was , het maakt mij niet uit. Ik had de hele reis zo opnieuw afgelegd. Ik zou er geen seconde over getwijfeld hebben. Maar eerlijk is eerlijk ; ik ben blij dat het ons bespaard is gebleven.

Liefs Natascha

Wil je op de hoogte blijven van Natascha en haar leventje volg haar dan op Instagram.