Mijn bevalling: 'En toen MOEST hij geboren worden'.

De meest gestelde vraag van de afgelopen weken is toch wel hoe is je bevalling gegaan en ga je dit nog delen met ons? Nou daar heb ik wel even over na moeten denken, niet zo zeer om het te delen maar wel omdat ik de woorden miste, niet precies weet hoe ik dit kan verwoorden. Maar nu 7 weken na de bevalling ga ik toch een poging wagen. 

 

De 40 weken kwamen in zicht, ik werd ongeduldiger en wilde eigenlijk mijn kleine mannetje zo snel mogelijk vasthouden. Tijdens de echo's werd gezegd dat hij nog wel eens groot kon zijn dus daar voelde ik best wel wat spanning van. Er werd namelijk gekozen om toch niet eerder in te leiden omdat Foss ook 4100 gram was tijdens zijn geboorte en ik dus best wat kon hebben qua gewicht. Maar ergens voelde ik me er niet helemaal gerust op en vond ik het spannend dat we toch gingen afwachten. Senn en Foss zijn beide ingeleid met 41 weken en ik dacht dus dat deze kleine vriend zich ook niet spontaan zou aandienen. Om die reden ben ik meerdere malen gestript zo ook op 14 augustus. Maar ik voelde maar weinig verschil dus had verwacht dat het weinig zou doen net zoals de vorige keren. 

 

Toch werd ik op 15 augustus met een ander gevoel wakker, maar nog niet zo'n gevoel van hé de bevalling is begonnen. Steef moest werken die dag, de kids gingen met Nanc (mijn beste vriendin) naar het strand en ik begon de dag met een lang warm bad. Daarna ben ik weer mijn bed ingedoken want ik was ineens niet zo lekker en moest continue naar het toilet. In de middag voelde ik me alweer een stuk beter en ben ik nog gaan genieten van het mooie weer (lees hittegolf) en de kindjes. Eind van de middag/ begin avond wilde ik nog wel even naar het strand, aangezien Steef nog aan het werk was ben ik samen met Nanc en de kids naar het strand gegaan en hebben we daar een pizza gegeten. Toen de kids aan het spelen waren en Nanc en ik lekker even op de strandstoelen aan het chillen waren voelde ik me niet helemaal tof. Ik kreeg elke keer steken in mijn buik en zei uiteindelijk ook dat we toch maar naar huis moesten gaan. Eenmaal thuis heb ik de kids in bed gelegd en kwam Steef thuis van zijn werk. Het was inmiddels zo'n 21.00 uur. Ik zei hem dat ik waarschijnlijk een beetje teveel gedaan die dag en lekker naar bed wilde omdat ik veel harde buiken had (niet wetende dat de bevalling waarschijnlijk al een beetje begonnen was).

 

Rond 00.00 uur werd ik wakker met flinke kramp, shit hé is dit het dan dacht ik? Rond 1.00 uur dacht ik man ik kan echt niet meer lekker in bed liggen en ben naar beneden gelopen, Hier zat manlief nog op de bank en we zijn samen de weeen gaan timen. HALLO DAAR die kwamen al om de 2 a 3 minuten. Rond 2.00 uur belde we toch maar de verloskundige om te vertellen dat het begonnen was. De verloskundige kwam en we grapte wat dat het voor het eerst spontaan opgang gekomen was en dat dat toch wel een mijlpaaltje was. Maar ook zij zag dat de weeen steeds sneller en heftiger kwamen, maar ik had pas 2,5 cm ontsluiting. Toch kozen we ervoor om direct naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal in de auto kwamen de weeen non-stop en had ik eigenlijk al geen moment rust meer, mijn lijf kon niet op adem komen. Toen we bijna bij het ziekenhuis waren was de weg afgesloten, de ENIGE weg richting het ziekenhuis was afgesloten vanwege een ernstig ongeval. SHIT! Uiteindelijk was er een agent die ons om heeft geleid en we dus weer onze route konden voortzetten. Maar daar zit je dan met een weeenstorm in die auto te puffen, die 20 minuten naar het ziekenhuis lijken dan eeuwen te duren. Maar anyway we waren goed en wel aangekomen in het ziekenhuis alleen wilde ik nu wel graag pijnstilling. De verloskundige checkte mijn ontsluiting en deze zat al op 6 cm dus die 20 minuten naar het ziekenhuis zorgde voor een flinke vooruitgang in de ontsluiting. Een ruggenprik kon dus niet meer, ik zou een morfinepompje krijgen alleen moesten ze mij nog even aan de CTG leggen om te kijken hoe de kleine het binnen in de buik deed.

 

Nou de CTG was wat afwijkend, Joes zijn hartje zakte bij elke wee. Maar omdat ik continue weeen had kreeg Joes het erg zwaar en zakte zijn hartje meer en meer. Zo dusdanig dat er naast mijn verloskundige een gynaecoloog bij geroepen werd. Ik werd gevraagd om op mijn zij te gaan liggen. Dit werkte echter niet, mijn andere zij werkte ook niet. Dus toen zijn hartje nog veel verder dropte kwam er wat paniek want het hartje van de kleine man ging niet omhoog en mijn weeen werden alleen maar heftiger. Er werd besloten om mij weeenremmers te geven, een spuit waardoor de weeen stope en ik wat meer rust kon krijgen en Joes op die manier ook. Zo konden we bijkomen en straks weer doorknallen voor de uitdrijving. Mijn wee activiteit stopte zeker, die werd totaal platgelegd maar Joes zijn harte dropte alleen maar meer en meer. Dus ja je kan wel begrijpen dat er nog meer paniek was, ik moest gaan persen. Persen zonder weeen en zonder die uitdrijvende kracht is enorm zwaar, loodzwaar. Omdat deze gyn het even niet meer wist werd het hoofd van de afdeling erbij gehaald. Er heerste nog meer paniek want Joes zat vast, klem, er was geen beweging hoe hard ik mijn best ook deed om te persen. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling omdat zijn hartje zakte moest hij geboren worden. De hoofdgynaecoloog heeft ene kiwi op zijn hoofd geplaatst (een klein cupje die vacuum trekt) om hem en mij een beetje te helpen met de uitdrijving. Dit zorgde ervoor dat ik met een aantal keer hard persen zijn hoofd geboren kon laten worden. 

 

Alleen daar begon het, de echte paniek, de chaos, de hel, hij zat namelijk nog veel vaster dan we dachten. Zijn schouders zaten vast achter mijn schaambot, maar zijn hoofd was al geboren. Wie dit ooit heeft meegemaakt weet dat een kind maximaal een aantal minuten zo kan blijven zitten anders krijgt het geen zuurstof meer en zijn de gevolgen drastisch. De kamer liep vol met artsen en verpleegkundige. Iedereen probeerde te helpen om Joes eruit te krijgen. Maar hij zat zo enorm vast dat de klok begon te tikken. Er was geen tijd meer hij moest eruit en wel nu. Iedereen begon door elkaar te roepen, mij te motiveren nog harder te persen en ik voelde de paniek, ik zag het in hun ogen de spanning was om te snijden. De gyn die verantwoordelijk was riep hard door de kamer: 'Iedereen zijn koppen dicht, een keizersnede hebben we geen tijd voor!' Tegen mij zei ze: 'Je luistert en kijkt vanaf nu alleen nog maar naar mij.' Dat was fijn, prettig om te weten bij wie ik moest zijn maar als je dit hoort weet je dat het menes is. Een keizersnede kon niet, er was geen tijd meer, Joes zat in dusdanige nood dat hij geboren MOEST worden. Ik keek naar Steef en zag hem steeds meer naar de zijkant stappen, waar hij normaal mij aanmoedigt viel hij stil, ook hij had die paniek in zijn ogen. Op dat moment raak ook ik in paniek, ik begin te gillen dat ze me zo'n pijn doen, ik schreeuw dat het mis gaat, dat hij te groot is, dat hij dood gaat! Ik ben zo erg in paniek maar op datzelfde moment herpak ik mezelf en focus ik me weer op mijn ademhaling en begin ik te persen, harder dan ooit. 

 

Maar omdat Joes vast bleef zitten werd ik gevraagd om van mijn rug naar mijn zij te draaien, alleen lukte dit ook niet. Dus moest ik van mijn zij naar handen en voeten (denk aan een koe) verplaatsen. Zijn koppie was al geboren dus om van je rug, naar je zij en naar je handen en voeten te bewegen terwijl het hoofdje er al uit hangt is eng, heel eng. Maar daar gingen we meerdere keren van rug naar handen en voeten. De gyn heeft op dat moment haar handen in mij (Steef maakt hier de vergelijking met dokter Pol ;)) om Joes te kunnen grijpen maar hij zit zo vast dat ze geen grip heeft, zijn armen liggen naar beneden dus ze kan ook geen armpje grijpen. De gyn en mijn verloskundige wisselen elkaar af. Maar de tijd tikt door en hij blijft vast zitten uiteindelijk hebben we iets van beweging en ben ik als een bezetene gaan persen, het leek alsof ik geen adem meer kon halen en maar door bleef gaan. Maar met resultaat want daar kwam hij ook eindelijk! 

 

Joes was geboren, grijs, stil en slap. Hij werd direct weggehaald ik heb hem gezien, in een seconde, in een glimp maar dat was het. De kinderarts stond al klaar in de kamer en Steef gaat met Joes mee. Ik zie ze aan de andere kant van de kamer staan, een kapje komt tevoorschijn en hij krijgt een flinke dot zuurstof. Steef zegt hij krijgt kleur! En daar hoorde ik het eerste piepje, een klein zielig piepje maar er was geluid, de stilte die uren leek te duren was doorbroken mijn baby maakte geluid! Ik dacht aan Skye, ik dacht alleen maar niet weer. Maar dat geluid zorgde voor zo'n warm gevoel, een gevoel van euforie! 

 

Zijn hoofdje was blauw/grijs, gestuwd omdat hij zo lang klem zat, hij had allemaal kleine rode puntjes op zijn hoofdje, maar de eerste uitslag van zijn bloed was goed. Het leek erop dat hij geen zuurtof tekort had opgelopen, iets waar we meer dan blij over waren en waar de artsen zich over verbaasde. Ze hadden ergens verwacht dat hij een tekort had opgelopen omdat hij langer dan een bepaalde tijd klem heeft gezeten. Maar ook zijn schouders zaten vast, dat was ook de reden dat hij zijn rechterarm niet bewoog na de bevalling, vaak als babies huilen gaan de twee armen de lucht in. Bij Joes ging er maar één omhoog, dat baarde de artsen ook zorgen. Wij kregen te horen dat er mogelijk blijvende schade aan zijn arm was en dat daar hoogstwaarschijnlijk therapie voor ingezet zou moeten worden. De kinderarts vertelde dat ze de eerste 24 uur (in het ziekenhuis) hem zouden observeren op zijn armbewegingen. Gelukkig liet Joes na een aantal uur al beweging zien en werd dit steeds meer. Na 24 uur deed hij hem zelfs helemaal omhoog. De conclusie was nu dat de kraamzorg en de verloskundige dit in de gaten moesten houden de aankomende week maar dat het toch leek alsof het verrekt was niet er niks afgescheurd was. THANKGOD AGAIN! 

 

Na de bevalling hebben de artsen, verpleegkundige en verloskundige een gesprek gehad over hoe de bevalling is verlopen. Die nabespreking was nodig omdat het ook voor hen erg heftig was. Daarna zijn ze nog bij ons langsgelopen om te vertellen wat er allemaal gebeurd was en waarom bepaalde keuzes gemaakt waren. Een keizersnede was bijvoorbeeld geen optie meer omdat het team oproepen voor de keizersnede te lang zou hebben geduurd, Joes had die tijd niet meer en moest binnen die paar minuten eruit zijn anders was het waarschijnlijk een heel stuk minder rooskleurig afgelopen. De gyn gaf ook toe dat als het langer geduurd had we waarschijnlijk iets heel anders aan het plannen waren de week erna. Ik ben godsgelukkig hoe dit is afgelopen en we een warm én ademend ventje in onze armen hebben mogen sluiten. 

 

Omdat ze bij mij down under best tekeer zijn gegaan is het best wel een ravage en lukt het mij in de eerste uren niet om te plassen en heb ik flinke blaasretentie. Zo hebben ze mij in het ziekenhuis eenmalig gekatheteriseerd, dit zorgde ervoor dat ik 800 ml urine kwijt was en zo hoopte ze ook dat mijn blaas het weer over ging nemen. Helaas was dit na een aantal uur nog niet zo en had ik weer 780 ml retentie, er werd daarom gekozen voor een verblijfskatheter en deze moest minimaal 72 uur blijven zitten. Ik ben dus uiteindelijk met katheter naar huis gegaan en ben de volgende dag weer teruggegaan naar het ziekenhuis om te kijken of mijn blaas het weer over kon nemen. Gelukkig mocht ik na een aantal uur weer weg zonder katheter, zo fijn! 

 

Al met al is het een best pittige start geweest maar zijn we meer dan dankbaar voor de uitkomst, wij weten ook echt dat het zo anders had kunnen aflopen. We hebben echt geluk gehad en het goede lootje getrokken deze keer. Joes is echt een wonder, hij heeft zoveel doorstaan maar is nu zo'n 7 weken na de bevalling een enorm lief, zoet en vrolijk mannetje. 

 

Ergens heel fijn om dit op papier te kunnen zetten, ik wist van te voren niet of ik het onder woorden kon brengen maar dit is mij aardig gelukt als ik het zo teruglees. Hopelijk vonden jullie het ook een mooi stuk. Mijn volgende blog zal gaan over de kraamweek. 

 

Liefs Eline