Hoe ik besloot om echt voor mezelf te gaan zorgen!

Sinds 1 januari 2021 besloot ik dat het roer om moest, ik moest beter voor mezefl gaan zorgen en ik wilde vooral mezefl terugvinden. Ik voelde me na de bevalling van Joes niet meer mezelf, ik werd steeds minder blij als ik mezelf in de spiegel of op foto's zag. Het voelde als een klap dat ik mezelf niet meer terug kon vinden na de bevalling, ik voelde me lichamelijk maar ook mentaal niet mezelf. 

Hoe kan dit he, hoe kan je jezelf niet meer zijn in je eigen lichaam en hoofd. Eigenlijk klinkt dat ook best wel gek als je het zo hoort maar toch voelde het zo, ik was mezelf kwijt. De zwangerschap van Joes was pittig, ik voelde me mentaal opgejaagd, ik was bang dat de zwangerschap mis zou gaan, ik weer een kindje zou verliezen en dit gevoel had ik veel meer dan ik dat bij Foss had terwijl ik dacht dat het eigenlijk minder erg zou zijn deze keer maar niks was minder waar. Ik voelde me oprecht echt een mentaal wrak. De angst zat hoog en ergens ben ik altijd een emo-eter geweest, iemand die dus haar angsten, verdriet of andere dingen weg eet. Daarnaast was ik er ook van overtugid dat ik nu mocht 'vreten' omdat ik toch al dik zou worden in de zwangerschap. Dus heel eerlijk deed ik dit ook, zakken M&M's schoof ik naar binnen, chips mocht ook niet ontbreken en don't forget de enorm verslavende schuimblokken. Anyway dit was alles behalve gezond maar ergens had ik dit nodig om deze spannende tijd door te komen. ;) 

De bevalling was op zijn zachtst gezegd ook vrij traumatisch en nog elke dag ben ik dankbaar dat Joes zo uit de bevalling is gekomen en wij hem mogen zien opgroeien en vooral ook zien ontwikkelen. Joes is echt ons wondertje, wat een kracht heeft dit ventje laten zien. Ik schreef ook over de bevalling, als je hem wilt lezen klik dan hier.

Na de bevalling werd ik ziek, ik kreeg borstontsteking op borstontsteking en uiteindelijk heb ik hier 4 maanden mee rondgelopen ik was uitgeput. Mijn lichaam was helemaal op, ik kon gewoon niet meer. Als ik terugdenk aan deze eerste vier maanden vraag ik me oprecht af hoe ik dit heb volgehouden. Van ziekenhuis opname, naar thuis herstellen, naar weer een opname, naar nieuwe medicatie. Uiteindelijk heb ik 9 antibiotica kuren gehad, van pillen tot infuus. Niets leek te helpen. Ik ben zelfs nog opgenomen met een allergische reactie op een AB kuur, mijn hele mond zwelde op en ik had lippen alsof ik ze net had laten opspuiten. Bij Senn en Foss ben ik ook ziek geweest door vele borstontstekingen, zo werd ik bij Senn geopereerd maar bij Joes kon dit niet. De ontsteking zat namelijk helemaal achterin mijn borst en zat er geen abces die ze konden verwijderen maar waren mijn borstklieren richting mijn oksel helemaal ontstoken. Het was een ingewikkelde ontsteking werd mij vertelt door de artsen. 

Met 6 weken werd Joes ook nog opgenomen, ik was net anderhalve dag ontslagen uit het ziekenhuis met mijn borst maar de volgende opname stond alweer voor de deur. Dit was alles behalve fijn ik zat namelijk zelf nog aan de medicatie. Echt tijd om bij te komen was er dus niet. Wat ik toen deed was troost zoeken in comfortfood, chocolade en vooral heel veel suikers. Maar dat is niet echt heel erg prima voor jezelf zorgen natuurlijk, ergens had ik er zo'n behoefte aan en voelde het op dat moment goed. 

Rond december begon ik me eindelijk lichamelijk beter te voelen, dit was ondertussen bijna 5 maanden na de geboorte van Joes, bizar om te bedenken dat je dus met 3 maanden alweer moet gaan werken. Ik trok dat dus nog niet en belandde in de ziektewet. Ik schaamde me hiervoor maar achteraf kan ik alleen maar denken dat dat echt de beste keus is geweest. Ik begon in november met therapie (online vanwege corona), ik begon aan mezelf te werken en ergens voelde ik mij lichamelijk ook steeds beter. Dat was een fijn gevoel. Ik deed weer iets voor mezelfm voor mijn proces. De therapie was pittig, ik moest weer leren om echt voor mezelf te gaan, keuzes te maken in het voordeel van mezelf in plaats van iemand anders. Hoe lastig is dit als je altijd klaar staat voor anderen en dus eigenlijk ook altijd aan die ander denkt in plaats van aan jezelf. 

Stap voor stap ging het steeds een beetje beter en begon ik mezelf terug te vinden. Maar wat zag ik daar, in die spiegel. Een vrouw die niet goed voor zichzelf zorgde, een vrouw die zichzelf amper herkende in de spiegel, tranen schoten in mijn ogen en ik dacht alleen maar hier moet ik wat mee. Maar waar begin ik. Het roer moest echt om, ik moest mezelf ertoe zetten om meer te bewegen, mezelf te voeden in plaats van te vullen en mijn hoofd te legen. Maar hoe doe je dit?

Van de bedrijfsarts had ik het advies gekregen om te gaan wandelen. Ik dacht nog wandelen, ik? Hoe suf is dat ik kon het helemaal niet begrijpen dat mensen daar rust in vonden en dus plezier beleefde in het wandelen. Maar ergens wilde ik het wel proberen dus begon ik met wandelen, in het begin vond ik het nog een beetje onwennig maar naar mate de tijd verstreek vond ik het steeds fijner worden. Ik liep grotere rondjes, deed muziek op, luisterde naar een podcast en was gewoon enorm aan het genieten van de mooie natuur die Nederland eigenlijk te bieden heeft. Dus dat wandelen was gelukt, ik kreeg er plezier in, kreeg er een leger hoofd van en voelde me energieker. Na een tijdje kocht ik een SmartWatch en hield ik mijn dagelijkse stappen bij, mij neerste doel was 6000 maar die veranderde ik al snel naar 10.000 stappen. Het werd een soort innerlijke wedstrijd en ik kreeg er heel veel plezier in.

Sinds 1 januari ging het roer echt om, ik startte met de ' Juice' zakjes die Felicia me aanbood via Instagram, ik was vrij sceptisch maar kreeg al gauw meer energie. Die energie zorgde ervoor dat ik nog meer plezier in de dag kreeg, het was mijn kickstart naar de betere versie van mezelf! Dus naast het wandelen pakte ik ook mijn voeding aan, ik begon beter voor mezelf te zorgen, ik zocht recepten op, las artikelen over gezonde voeding en mindset. Na een tijdje ging ik ook het hormoonproof traject aan van Kim Nouws (via Instagram). Hier leerde ik nog beter voor mezelf te zorgen, mezelf op een te zetten en kwamen er naast het wandelen, voeding en mindset ook nog sportsessies bij. Ik volgde de workouts via zoom en deed dus twee keer per week aan sport naast al het wandelen. Ik begon zichtbaar te veranderen zowel mentaal als lichamelijk. Mijn innerlijke reis was al een tijdje begonnen maar nu begon ik het zelf ook echt te merken. Zo werd ik trots op mezelf, gingen er kilo's af en voelde ik me fijner in bepaalde kleding. Maar buiten dat om voelde ik mezelf ook fitter, hier kreeg ik weer een klein beetje de Eline terug die ik ooit was.

Nu bijna 9 maanden later ben ik zo ontzettend trots hoe ik dit allemaal geflikt heb. Ondertussen ben ik ruim 20 kg afgevallen en voel ik me beter dan ooit. Sterker dan ooit, want jeetje het afgelopen jaar was pittig, maar ook ontzettend mooi. De reis die ik doorstaan heb is het mooiste wat me ooit is overkomen. Met trots durf ik te zeggen dat ik er mag zijn, dat ik mooi ben van binnen en buiten. Vooral mentaal ben ik een enorme stap vooruit gegaan en heb ik mezelf weer teruggevonden maar dan nog net een tikkeltje sterker. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat wat je meemaakt je zal vormen, wellicht in het begin niet zo zeer positief maar uiteindelijk zal dat juist omdraaien naar positiviteit en kracht. Ik ben krachtiger, sterker en mooier dan ooit en dan niet van buiten maar juist van binnen! IK MAG ER ZIJN! 

Maar hoe hou je dit nu vast he, dat is denk ik nog het aller moeilijkse. Ergens weet ik dat dit een verandering is van lifestyle, maar het vasthouden is ook een ding. Tijdens de vakantie zat ik al gauw weer in het geliefde comfortfood en went dat dus. Maar dat het went wil ik niet, dus is het aan mij de taak om scherp te blijven en weer goed te gaan zorgen voor mezelf. Dat ik gestopt ben met roken is het laatste deel van mijn reis, mijn reis naar een betere ik zowel voor mij als voor mijn gezin! Dus nu vasthouden en doorgaan waar ik eigenlijk al zolang mee bezig ben en weet je, jij kan dit ook!

Vergeet niet dat je pas goed voor iemand anders kan zorgen als je ook echt goed voor jezelf kan zorgen, want hoe kan je voor iemand anders zorgen als zorgen voor jezelf niet lukt? Dus hou van jezelf, schreeuw het van de daken hoeveel van je van jezelf houdt uiteindelijk zal dat ervoor zorgen dat je zoveel voor een ander kan betekenen. En kiezen voor jezelf is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan maar nu ik dit heb geleerd kan ik zoveel meer voor een ander betekenen.

Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen is, lieve jij, investeer in jezelf je bent het zo waard! 

Liefs van mij